اختلال شخصیت خودشیفته چیست؟ علائم، انواع و درمان خودشیفتگی

احتمالا تا کنون واژه خودشیفته یا خودشیفتگی به گوشتان خورده یا خودتان برای توصیف شخصی دیگر از این عبارات استفاده کرده اید. خودشیفتگی یک ویژگی شخصیتی است که در آن فرد مبتلا به اختلال شخصیت خودشیفته، خود را بهتر و برتر از دیگران دانسته، آدم ها و کارهایشان را بی ارزش می داند، نسبت به نیازهای افراد بی توجه بوده و فقط خواسته های خود را در اولویت می داند. فرد خود شیفته یا نارسیستیک با دیگران همدلی نمی کند و برای رسیدن به یک هدف از دیگران سو استفاده می کند.

اختلال خودشیفتگی چیست؟

اختلال شخصیت خودشیفته (Narcissistic Personality Disorder)، یکی از ۱۰ اختلال روانی در طبقه بندی اختلالات شخصیت در کتاب راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5) است. افراد دارای اختلال شخصیت خودشیفتگی (NPD) به عنوان افراد خودشیفته، نارسیستیک نیز شناخته می شوند. از نشانه‌های بارز افراد خودشیفته احساس خود بزرگ بینی، عدم همدلی با دیگران و نیاز عمیق به توجه یا تحسین مداوم توسط دیگران است. در حالی که نقطع ضعف افراد خودشیفته عزت نفس ضعیف است، اما خود را همواره بالاتر و بهتر از اطرافیان خود می دانند و توقع دارند تا دیگران نیز آن ها را همیشه کامل ترین و بهترین بدانند.

افراد نارسیستیک خیال ‌پردازی‌های بزرگ و غیر واقعی درباره خودشان دارند و معتفدند که آن ها باهوش ‌تر، جذاب ‌تر و موفق‌تر از دیگران هستند. افراد دارای شخصیت خودشیفتگی، به راحتی دیگران را تحقیر می‌کنند و هر رفتاری انجام می دهند تا احساس خوبی به خود داشته باشند.

ویژگی‌های بارز اختلال شخصیت خودشیفته (NPD) بزرگ‌بینی، عدم همدلی با دیگران و نیاز به تحسین است. افراد مبتلا به این وضعیت اغلب به عنوان متکبر، خود محور، دستکاری و مطالبه گر توصیف می شوند. آنها همچنین ممکن است فانتزی های بزرگ داشته باشند و ممکن است متقاعد شوند که سزاوار برخورد ویژه هستند. این ویژگی‌ها معمولاً در اوایل بزرگسالی شروع می‌شوند و باید به طور مداوم در زمینه‌های متعدد، مانند محل کار و روابط، مشهود باشند.

افراد خودشیفته، اغلب سعی می کنند تابا کسانی ارتباط برقرار کنند که آن ها را دائما تحسین کرده و او را فردی با استعداد بدانند. این افراد دائما به دنبال دریافت تحسین و توجه بیش از حد از دیگران بوده و در برابر انتقادات حساس پذیر بوده و ناراحت وعصبانی می شوند.

لازم به ذکر است که اصطلاح “خودشیفتگی” یک صفت شخصیتی است که افراد در شرایط و موقعیت های متفاوتی ممکن است این صفت شخصیتی را از خود بروز دهند. آنچه که باعث می شود افراد دارای اختلال شخصیت خودشیفتگی شناخته شوند، وجود یک الگوی ثابت و مادام العمر بعد از ۱۸سالگی از خود برتر بینی و تحقیر و دست کم گرفتن دیگران در شخصیت و رفتار های آن ها است.

علائم اختلال شخصیت خودشیفته

خودشیفتگی یا نارسیسم که در افراد مبتلا به اختلال شخصیت خودشیفته به شکلی افراطی وجود دارد، دارای علائم و نشانه هایی است. علائم اختلال خودشیفتگی عبارت است از:

• احساس خود بزرگ بینی و بی نقص بودن
• اشتغال به خیالات ذهنی افراطی در مورد موفقیت های بزرگ، قدرت زیاد، ، زیبایی
• اعتقاد به خاص و ویژه بودن
• نیاز به تحسین بیش از حد دارد
• احساس اینکه در تمامی موارد حق با او است
• از دیگران سو استفاده کرده و آن ها را استثمار می کند
• با اطرافیان خود همدلی ندارد
• حسادت به دیگران یا داشتن این حس که دیگران به او حسادت می کنند
• رفتار یا نگرش متکبرانه و غرور آمیز دارد
• دیگران را تحقیر می کند
• انتقاد ناپذیر است
• تمایل به کنترل رفتار دیگران
• فقط نیاز های خود را مهم و دارای اولویت می داند

ذکر این نکته لازم است که بعضی از علائم گفته شده می تواند در دوره های خاصی از زندگی مانند نوجوانی و بلوغ دیده شود. وجود این علائم در نوجوان لزوماً به این معنا نیست که فرد در بزرگسالی مبتلا به اختلال شخصیت خود شیفته مبتلا یا نارسیستیک خواهد شد.

چنانچه علائم گفته شده را در اطرافیان خود مشاهده کرده اید، میتوانید از یک روانشناس خوب کمک بگیرید.

انواع اختلال شخصیت خودشیفته

خود شیفتگی می تواند به شکل های گوناگون در افراد وجود داشته باشد. از این رو برای خودشیفتگی زیر مجموعه هایی مشخص شده است که افراد نارسیست در یکی از این دسته ها جای خواهند گرفت. انواع اختلال شخصیت خود شیفته عبارت است از:

1. خودشیفته آشکار: این دسته شناخته شده ترین طبقه بندی انواع نارسیسزم یا خودشیفتگی است. افرادی که در این دسته قرار میگیرند، رفتارهایی مثل غرور، ادعای زیاد، رفتار خشونت آمیز، و بیش از حد مطمئن به خود نشان می دهند.
2. خودشیفته پنهان: این دسته از افراد که با عنوان خودشیفته آسیب پذیر هم شناخته می شوند، خجالتی، خودپسند، حسود بوده و حساسیتی بیش از حد نسبت به برداشت دیگران از خودشان دارند. خود شیفتگان پنهان، اغلب فکر می کنند که درد یا رنج آن ها بیشتر و بدتر از درد دیگران است و توقع دارند تا اطرافیان فقط به نیازهای آنان توجه کنند.

در کنار دو نوع اصلی از انواع خودشیفتگی، انواع فرعی دیگری نیز وجود دارند که بخش زیر به آن ها اشاره کرده ایم:

• خودشیفته بزرگ منش: در خودشیفتگی از نوع بزرگ منشانه، افراد خود را بسیار بالاتر و بهتر از دیگران می دانند. اطرافیان خود و کارهایشان را بی ارزش جلوه داده و کار های خود را خارق العاده و استثنایی می دانند. این افراد تصور می کنند که هیچکس با توانایی آن ها وجود ندارد و یگانه هستند.
• خودشیفته آسیب پذیر: افراد این دسته نسبت به ارتباط افراد نزدیک به خود با دیگران بسیار حساس اند، در برابر طرد و ترک شدن واکنش های شدیدی از خود نشان می دهند، آن ها به دلیل عزت نفس بسیار پایین و آسیب پذیر خود سعی میکنند تا با تحقیر دیگران خود را بهتر از چیزی که هستند نشان دهند. در هنگام صحبت درباره خود نیاز دارند تا تحسین شوند.
• خودشیفته ذهنی: افراد خود شیفته ذهنی فکر می کنند که عقل و توانایی های ذهنی آن ها بالاتر و بهتراز دیگران است. این افراد به قدرت های فکری و ذهنی خود اطمینان زیادی داشته و خود را باهوش تر از دیگران می دانند.
• خودشیفته جسمی: این افراد احساس ارزشمندی خود را مربوط به فیزیک و جسم خود می دانند. آن ها معمولا ظاهر دیگران را قضاوت کرده، ویژگی هاش ظاهری افراد را مورد تمسخر قرار داده و ظاهر و اندام خود را بی نقص می دانند.
• خودشیفته معنوی: این دسته از افراد دارای نارسیسم یا خودشیفتگی از دین یا معنویت برای ترساندن یا توجیه رفتارهای آسیب زا برای دیگران استفاده می کنند. آن ها از مسائل مذهبی و معنوی برای تحقیر دیگران استفاده می کنند. و خود را فردی می دانند که از نظر دینی کامل تر از دیگران است.

ویژگی افراد خودشیفته چیست؟ برخورد با آدمهایی که از خود تعریف میکنند

علت اختلال خودشیفتگی

 این موضوع که چه چیزی باعث اختلال شخصیت خودشیفته می شود بستگی به علل ژنتیکی و محیطی دارد. مشخص شده است که افراد مبتلا به اختلال شخصیت خودشیفته یا نارسیستیک ها دارای حجم کمتری از ماده خاکستری در بخشی از مغز  دارند که به همدلی، تنظیم عاطفی، شفقت، و عملکرد شناختی مربوط می شود. علت اختلال خودشیفتگی عبارت است از:

• تجربیات بد دوران کودکی ناشی از بی توجهی والدین
• کمالگرایی بیش از حد والدین و تعیین هدف های ایده آل گرایانه
• تاثیرات ژنتیکی و متولد شدن با خلق و خوی حساس و آسیب پذیر
• یادگیری رفتارهایی مثل کنترل گری دیگران از طریق والدین یا همسالان
• تعریف و تمجید بیش از حد برای رفتارهای خوب
• مورد انتقاد واقع شدن بیش از حد برای رفتارهای بد
• مورد سو استفاده جنسی واقع شدن در دوران کودکی
• عزت نفس آسیب دیده و ضعیف
• عدم توجه والدین به نیاز ها
• نازپروردگی بیش از حد توسط والدین

اختلال شخصیت خودشیفته در dsm5

برای تشخیص اختلال خودشیفتگی باید از یک متخصص سلامت روان کمک گرفت، یک روانشناس با بررسی علائم و نشانه ها و گرفتن تاریخچه زندگی فرد می تواند اختلال نارسیسزم یا خودشیفتگی را در افرادتشخیص دهد. معیارهای تشخیصی اختلال شخصیت خودشیفته در کتاب راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی DSM-5 که افراد باید حداقل ۵ نشانه از نشانه های نارسیستیک را داشته باشند عبارت است از:

• خود بزرگ بینی و نداشتن احساس همدلی با دیگران
• احساس بی نقص و کامل تر بودن نسبت به دیگران
• اعتقاد به اینکه فردی خاص و ویژه است
• دارای خیالپردازی های افراطی در مورد توانایی ها و ظاهر خود است
• نیاز به تحسین و تمجید مداوم و بیش از اندازه دارد
• خود را بر حق می داند و توقع دارد دیگران از او اطاعت کنند
• برای رسیدن به اهداف و خواسته های خود از دیگران سو استفاده می کند
• به دیگران حسادت می کند
• متکبر و مغرور است
• در برابر انتقاد حساسیت داشته و به شکل منفی واکنش می دهد

این نشانه ها معمولا در ابتدای بزرگسالی بروز پیدا می کنند. افراد دارای اختلال شخصیت خودشیفته معمولا رفتار های خود را ناسالم نمی دانند، و غالبا دیگران را مقصر می دانند. به همین دلیل احتمال مراجعه این افراد به روانشناس برای رفع رفتارهای ناسالم بسیار کم است. فرد نارسیستیک معمولا روانشناس را در حد و اندازه ای نمی دانند که بتواند او را درک کند.

تشخیص اختلال شخصیت خودشیفته

افراد خودشیفته در اغلب اوقات برای تشخیص و درمان خود به روانشناس و دیگر متخصصات سلامت روان مراجعه نمی کنند. افراد نارسیست خود را بالاتر و بهتر از روانشناس دانسته و علم و تخصص او را زیر سوال می برند. معمولا افراد نارسیستیک بدون خواست و اراده خود و به درخواست شخصی دیگر مانند همسر، شریک عطفی یا فرزند خود به روانشناس مراجعه می کنند. برای تشخیص اختلال خودشیفتگی افراد، می توان از اه های زیر استفاده کرد:

• بررسی ملاک های تشخیصی اختلال شخصیت خودشیفته در dsm-5
• پرسشنامه های تشخیص خودشیفتگی
• مراجعه به روانشناس

روانشناس با بررسی شرایط زندگی فرد، افکار و باور ها و شیوه های رفتاری میتواندخودشیفتگی را در افراد تشخیص دهد. البته نکته قابل ذکر آن است که بررسی ملاک های تشخیصی و تفسسیر پرسشنامه های شخصیتی نیز باید توسط متخصص سلامت روان انجام شود.

مطلب مفید: با همسر خودشیفته چه برخوردی داشته باشیم؟

تفاوت اختلال خودشیفتگی در زنان و مردان

اختلال شخصیت خودشیفتگی می تواند با توجه جنسیت افراد به شکل های متفاوتی بروز پیدا کند. به عبارتی نشانه های نارسیسم در زنان در برابر مردان ممکن است متفاوت باشد.

بر اساس تحقیقات انجام شده، نشانه های خودشیفتگی یا نارسیستیک در زنان می تواند به شکل های احساس نا امنی عمیق، در نظر گرفتن دیگران به عنوان یک تهدید، حسادت و رقابت به بخصوص با زنان دیگر باشد. از سوی دیگر، مردان خودشیفته بیشتر از زنان دست به سو استفاده و تحقیر دیگران زده و خود را کامل و بی نقص می دانند. با این وجود، این نشانه ها مختص به یک جنسیت نبوده و همه افراد با هر جنسیتی می توانند هر کدام از این نشانه های خودشیفتگی را داشته باشند.

با افراد خودشیفته چگونه رفتار کنیم؟

از آنجا که افراد خودشیفته رفتار های خود را نا سالم نمی دانند، برای درمان و رفع رفتار های نارسیسم گونه خود به روانشناس مراجعه نمی کنند. بنابراین لازم است تا اطرافیان نکاتی را در مورد چگونگی رفتار با افراد خودشیفته بدانند. نکاتی برای رفتار با خودشیفتگی افراد عبارت است از:

• تعیین مرز برای جلوگیری از رفتار های توهین و حقارت آمیز نسبت به خودتان
• استفاده از جمله بندی هایی که تا جای ممکن انتقاد آمیز نباشند
• بیان واضح و شفاف نیاز ها و خواسته های خود
• حفظ آرامش در گفتگو با افراد خودشیفته
• مراجع به روانشناس برای دریافت کمک
• از جملاتی که با عباراتی مثل: «تو هرگز…» یا «تو همیشه…» شروع می‌شوند، استفاده نکنید

برای کمک به رابطه خود با افراد خودشیفته از بهترین روانشناس تهران کمک بگیرید.

اختلال شخصیت خودشیفته و ازدواج

اختلال شخصیت خود شیفته یا نارسیسیزم در بسیاری از زمینه های زندگی ایجاد مشکل و مسئله می کند، یکی از مهمترین و آسیب پذیر ترین موقعیت های زندگی در برابر رفتار های افراد نارسیست، ازدواج است.افراد خود شیفته درروابط خصوصی سعی دارند تا رفتار های طرف مقابل را کنترل کنند چرا که معتقدند که حق با آن ها است. از رفتارهای آسیب زایی که افراد خود شیفته در ازدواج انجام می دهند می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• به راحتی وبه دلیل فقدان همدلی به شریک عاطفی خود آسیب عاطفی می رسانند
• واکنش های منفی شدید و بیش از حد نشان می دهند
• در برابر انتقادات همسر و شریک عاطفی خود به شکل منفی واکنش نشان می دهند
• برای نقص یا شکست های خود بهانه می آورد
• از قبول مسئولیت خودداری می کند
• رفتارهای شریک عاطفی را تحت کنترل قرار می دهند (به شکل باید، نباید رفتار می کنند)
• نسبت به روابط پارتنر خود حساسیت زیادی دارند
• فقط با افرادی ارتباط برقرار می کنند که در “سطح آن ها” باشند.
• شریک عاطفی خود را مورد تحقیر قرار می دهند
• گوش شنوایی برای صحبت ها و درد و دل های شریک عاطفی خود نیستند
• روابط عاطفی را به راحتی قطع می کنند

ثابت شده است که مردم اغلب به سمت افراد خودشیفته گرایش پیدا می کنند و آنها را جذاب، کاریزماتیک و هیجان انگیز می دانند. اما پس از مدتی ارتباط با آن ها به دلیل رفتار های آسیب زا و مشکل آفرین از افراد خودشیفته دور شده یا رابطه خود با آن ها را تمام می کنند.

عوارض اختلال خودشیفتگی

اختلال شخصیت خودشیفه در صورتی که درمان نشود، علاوه بر آسیب هایی که می تواند به روابط افراد وارد کند، عوارض دیگری می توند داشته باشد که بعضا جبران ناپدیر اند. عوارض اختلال شخصیت خوشیفته عبارت است از:

• افسردگی و اضطراب
• مشکلات جسمی به دلیل احترام درگیری با دیگران
• اعتیاد به الکل و مواد مخدر
• داشتن افکار خودکشی یا اقدام به آن
• اخراج از محل کار یا ترک تحصیل

درمان اختلال خودشیفتگی

افراد خودشیفته و نارسیستیک غالبا خود را بیمار و رفتار های خود را ناسالم و آسیب زا نمی دانند. به همین دلیل این افراد را دارای اختلال شخصیت می دانند، چرا که دیگران را مشکل دار دانسته و خود را دارای مشکل و ناکارآمدی نمی دانند. به همین دلیل افراد مبتلا به اختلال شخصیت خود شیفته به خودی خود به روانشناس مراجعه نمی کنند. اما راهکارهای درمانی توصیه شده برای درمان افراد خودشیفته عبارت است از:

رواندرمانی

استفاده از انواع رواندرمانی می تواند در درمان نارسیسزم موثر واقع شود.. البته رواندرمانی نمی تواند خودشیفتگی را به شکل کامل درمان کند. اما می تواند علائم را کنترل و به افراد کمک کند تا به شیوه کارآمد تری در زمینه های زندگی خود رفتار کنند.  انواع رواندرمانی برای درمان اختلال خودشیفتگی عبارت است از:

• روانکاوی: بررسی گذشته فرد به خصوص روابط او با والدین و تلاش برای دستیابی به خاطرات و احساسات سرکوب شده ای که باعث ایجاد نارسیسزم در افراد شده است از اصول رواندرمانی روانکاوانه است. در این رویکرد سعی می شود تا با دستیابی به ناخودآگاه افراد آن ها را درمان کرد.
• درمان شناختی رفتاری: در رویکرد شناختی-رفتاری (CBT) با بررسی سابقه زندگی فرد و چگونگی ارتباط او با دیگران سعی می شود تا افکار و باور های فرد شناسایی شود. به افراد نارسیستیک آموزش رفتار های سالم داده شده و الگوهای رفتاری و فکری نا سالم را جایگزین رفتار های سالم میکنند.
• طرحواره درمانی: به نظر می رسد که افراد مبتلا به اختلال شخصیت خود شیفته دارای طرحواره خودشیفتگی هستند. در طرحواره درمانی سعی می شود تا طرحواره خودشیفته فرد را تغییر دهند.
• روان درمانی بین فردی فراشناختی: در این شکل از رواندرمانی در سطح عمیق تری از افکار فرد به دنبال چرایی شکل گیری رفتار ها و ویژگی های نارسیست گونه و تلاش برای رفع آن ها دارند.
• رفتار درمانی دیالکتیکی: در درمان دیالکتیکی (DBT) برای اختلال خودشیفتگی، از تکنیک های گفتگوی دیالکتیک که با عبارت و سوالات مداوم و متضاد درباره یک موضوع، فکر یا رفتار است، سعی میشود تا افکار نارسیستیک افراد را به چالش کشید.

انواع رواندرمانی ها می توانند به افراد کمک کند تا یاد بگیرند که چگونه با دیگران ارتباط بهتری برقرار کرده تا روابط خود را لذت بخش تر، صمیمی تر و با ارزش تر کنند. مواردی که در رواندرمانی درمان اختلال خودشیفتگی روی آن ها کار می شود عبارت اند از:

• افزایش ظرفیت پذیرش دیگران و حفظ رابطه مناسب با همکاران و اعضای خانواده
• افزایش قدرت تحمل انتقادات و شکست ها
• بهبود توانایی درک و تنظیم احساسات نا سالم خود
• جلوگیری از رفتار های تحقیر کننده
• افزایش توان همدلی و احترام به دیگران
• جلوگیری از رفتار های سو استفاده گرایانه برای رسیدن به اهداف و خواسته ها
• افزایش عزت نفس و احساس خود ارزشمندی

دارودرمانی

در حال حاظر هیچ دارویی  برای درمان اختلال شخصیت خودشیفته وجود ندارد، اما از آن جایی که اختلالات روانی دیگری همچون افسردگی، اضطراب، مشکلات اعتیاد یا اختلال سو مصرف مواد، دوقطبی، اختلال خوردن ممکن است در این افراد وجود داشته باشد، بنا بر نیاز و نظر متخصص از داروهای لازم برای درمان این اختلالات همراه با خودشیفتگی استفاده می شود.

سبک زندگی

تغییر در سبک زندگی می تواند علاوه بر کمک به پیشرفت بهتر جلسات رواندرمانی، باعث بهبود شرایط عمومی افراد خودشیفته شود. این تغییرات در سبک زندگی عبارت اند از:

• عدم سو مصرف مواد
• عدم مصرف الکل
• ورزش کردن به شکلی منظم
• کاهش مصرف نوشیدنی های حاوی کافئین مانند قهوه
• استفاده از تکنیک های آرامش بخشی مثل یوگا و مدیتیشن

تست خودشیفتگی

استفاده از پرسشنامه های طراحی شده برای اختلال شخصیت خودشیفته می تواند در تشخیص نارسیسزم موثر باشد. البته استفاده از تست و پرسشنامه برای تشخیص خودشیفتگی باید زیر نظر متخصص سلامت روان باشد. تعدادی از تست های مورد استفاده برای تشخیص افراد نارسیستیک عبارت است از:

• پرسشنامه اختلال شخصیت خودشیفته آمز (NPI-16): دارای ۱۶ سوال است که ویژگی های نارسیستیک یا خودشیفته افراد را می سنجد.
• پرسشنامه شخصیت خودشیفته راسکین و تری (NPI-40): دارای ۴۰ سوال است که ویژگی های نارسیسزم یا خودشیفگی افراد را در ۷ مقیاس قدرت طلبی، حس برتری، خود نمایی، به حق دانستن خود، سواستفاده رفتاری از دیگران و غرور و تکبر می سنجد.
• پرسشنامه سه گانه تاریک: دارای ۲۷ سوال بوده و ویژگی های نارسیسم، روانپریشی و بی توجهی شدید به دیگران را می سنجد.
• پرسشنامه آسیب شناسی خودشیفتگی: دارای ۵۲ سوال بوده و ویژگی های خود برتر بینی، خود بزرگ بینی و حساس بودن را می سنجد.

سوالات متداول

در این بخش سعی کرده ایم تا به سوالات پر تکرار شما درباره اختلال شخصیت خودشیفته پاسخ دهیم.

آیا اختلال خودشیفتگی درمان میشود؟

تمرکز درمان اختلال شخصیت خودشیفتگی به روی کنترل رفتار های ناسالم و آسیب زای افراد نارسیست است. با وجود آنکه اختلال خودشیفتگی درمان قطعی ندارد، اما رواندرمانی می تواند در بهبود تعامل افراد خودشیفته با دیگران موثر باشد.

آیا اختلال شخصیت خودشیفته در کودکان هم وجود دارد؟

رفتار های اشتباه والدین و اطرافیان در دوران کودکی می تواند باعث ایجاد اختلال شخصیت خود شیفته در بزرگسالی شود.اما اختلال شخصیت خود شیفته یا نارسیسزم در کودکان وجود ندارد.

آیا خودشیفتگی در نوجوانان وجود دارد؟

بعضی نشانه ها و ویژگی های نارسیسزم ممکن است در دوره سنی نوجوانی وبلوغ رخ بدهد. اما این نشانه ها دلیلی بر وجود اختلال شخصیت خودشیفته در نوجوانان نیست.

چه کسانی جذب افراد خود شیفته می شوند؟

افراد خودشیفته یا نارسیستیک به دلیل جذابیت های ظاهری و کاریزماتیک خود باعث جذب دیگر افراد به خود می شوند. اما رفتار های مشکل ساز آن ها باعث از بین رفتن این جذابیت می شود.

آیا برای درمان اختلال شخصیت خود شیفته دارو وجود دارد؟

خیر، دارویی برای درمان افراد خودشیفته وجود ندارد. اما از آن جا که ممکن است اختلالات روانی دیگر مثل افسردگی و اضطراب به صورت همزمان در این افراد وجود داشته باشد. ازدارو های مورد استفاده برای درمان اختلالات دیگر استفاده می شود.

منابع: mayoclinic, psycholohytoday, healthline, webmd, psychcentral

پزشک خوب، سامانه رزرو “آنلاین” روانشناس و روانپزشک و سایر حوزه های پزشکی و سلامت، به شما کمک می‌کند بهترین متخصصان را در محدوده زندگی خود در سراسر کشور، انتخاب نموده و وقت خود را بصورت آنلاین رزرو کنید.